To ημερολόγιο ενός σκατόψυχου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, μετά από τόσα χρόνια που είχα να γράψω βρήκα την κατάλληλη στιγμή χαράς που τόσα χρόνια περίμενα. Η χρυσή αυγή μπήκε στην βουλή έπειτα από αγώνες κατά των μεταναστών και πισώπλατα μαχαιρώματα σε άπλυτους ειρηνιστές και αναρχικούς. Μπορεί να ξεσκατίζαμε  σάπιες γιαγιάδες για να γίνουμε αρεστοί, μπορεί να πηγαίναμε να παίρναμε  τσιγάρα  για τους κωλόγερους  στο καφενείο ,να βάφουμε σπίτια σαν το επιτελείο του Σπύρου Σούλη αλλά οι επιβράβευση είναι μεγάλη βλέποντας τον μεγάλο αρχηγό ( χαϊδευτικά στα γραφεία τον λέμε λουκουμά ) να δίνει συνέντευξη τύπου σαν αρχηγός κόμματος στην βουλή.

Στα σχολεία καταφέραμε να κάνουμε μόδα την ιδεολογία μας βασιζόμενοι στην αμάθεια και την σύγχυση που έχει ο έφηβος και στην ανάγκη του να ενταχθεί σε μια κοινωνική  ομάδα . Τσακίζεις κανά δυο «διαβασμένους» δεκαπεντάχρονους  στο προαύλιο για παραδειγματισμό ,τους πουλάς το φούμαρο του χουλιγκάνου σκληρού φασίστα και έδεσε η ψήφος.

Είμαι τόσο χαρούμενος όπως την πρώτη μέρα που πήγα στα γραφεία και έκανα φίλους  για πρώτη φορά στην ζωή μου χωρίς να με καρπαζώνουν και  να με φωνάζουν κουράδα όπως ο μπαμπάς. Ήταν τότε που συνειδητοποίησα ότι ο βρωμοπακιστανός που ερχόταν στο σπίτι για τα μερεμέτια, μου έλεγε ψέματα ότι για να σπατουλάρει την υγρασία στο ταβάνι   χρειαζόταν την μαμά μου στην κρεβατοκάμαρα. Μόνο οι φίλοι μου στα γραφεία μου στάθηκαν σε αυτή την δύσκολη στιγμή.

Βρήκαμε τον Αζίζ και του αδειάσαμε την συκωταριά για να μάθει να τα βάζει με Έλληνα! Τα αδέρφια στην αστυνομία έγραψαν στο βιβλίο συμβάντων  ότι επιτέθηκε πρώτος, με σκοπό την κλοπή. Η αλήθεια είναι ότι μόλις το έμαθε η μαμά ότι σουβλίσαμε τον Αζιζ , μου είπε ότι ο μπαμπάς έκανε πιάτσα  στην Καβάλας  με το προσωνύμιο «λοχίας» επειδή  είχε γάμπα Καραπιάλη και καρωτίδα  τρίγωνο πανοράματος. Αλλά αυτά πέρασαν, ξεσπώντας τα κόμπλεξ  μου σε κοινωνικές ομάδες αιφνιδιαστικά και με αριθμητικό πλεονέκτημα  χωρίς οίκτο, ακόμα και όταν πρόκειται  για γυναίκες..

Τώρα τα κανάλια προσπαθούν  να δείξουν και την ανθρώπινη πλευρά μας που με το ζόρι κρατιόμαστε για να μην μαχαιρώσουμε κανένα κομμούνι  στα πάνελ , αλλά  είναι γραμμή του κόμματος μέχρι τις επόμενες εκλογές να μείνουμε «ήσυχοι» .Απλά να μην έχουν αποδείξεις για οποιαδήποτε επίθεση κάνουμε. Δεν είναι και λίγο να καταπιέζεις μέσα σου την αλήθεια μέχρι να πιστέψεις το ψέμα που λες..Ξέρεις τι είναι να κυνηγάω αδερφές και στην πραγματικότητα να κρύβω τα συναισθήματα μου για τον Ηλία ; Αλλά για να πάει η Ελλάδα μπροστά χρειάζονται θυσίες .Θα τσακίσω τις αδελφές γιατί δεν μπορώ να είμαι και γω σαν αυτές.

Αυτά ως τώρα, πάω να δω την ταινία «μαθήματα αμερικανικής ιστορίας» μέχρι την σκηνή που ο σύντροφος σπάει το σβέρκο του αράπη ,μετά το κλείνω γιατί ειναι προπαγάνδα κομμουνιστική από τους σιωνιστές όπως είπε και ο αρχηγός .Μόνο ο Κώστας Πρέκας είναι καλλιτέχνης που φόρεσε την περήφανη στρατιωτική στολή χωρίς να υποκρίνεται στο ταλέντο του που ξεχειλίζει..

Υ.Γ. Το κείμενο γράφτηκε μια βδομάδα μετά τις εκλογές του Μαΐου. Εύχομαι ολόψυχα να βρεθεί ένας νέος Καιάδας για τα δίποδα που μισούν ανθρώπους επειδή είναι διαφορετικοί σε χρώμα,κιλά,σεξουαλικότητα..Τα σκάτα δεν έχουν ανθρωπινή φύση όσο και να το προσπαθείτε…