Αναμνήσεις Pt.2

Η συνεχεία στο άλμπουμ των παιδικών αναμνήσεων που στα μικρά αθώα μάτια μου φαινόταν αξιομνημόνευτα ,χαζά η περίεργα .

ΑΖΑΧ

http://www.youtube.com/watch?v=rGnpfO_LZR0

Εσείς που κείτεστε εκεί γύρω στα 30 και βάλε θα θυμάστε την διαφήμιση του αζαξ που οι χαρούμενες μακιγιαρισμένες μοντέλες πέταγαν τους κουβάδες τους στον αέρα λες και είχαν ορκιστεί στο πανεπιστήμιο της κουζίνας  για καριέρα στα οικιακά ;
Ε, λοιπόν εγώ κατάλαβα την αλήθεια για τα ψέματα των διαφημίσεων όταν η μάνα μου με άφηνε στην αυλή με ανοιχτά τα πορτοπαράθυρα για να κάνει ρεύμα ώστε να στεγνώσει το πάτωμα μουρμουρίζοντας την τύχη της και ότι σπατάλησε τα καλυτέρα της χρόνια για ένα δύσκολο παιδί που της κάνει την ζωή κόλαση πατώντας στις λάσπες λες και το κάνει επίτηδες ασταδιαγλααρσς. Η μόνη εξήγηση που δίνω μουνόπανα των διαφημιστικών σποτ, είναι ότι η μάνα μου διάβαζε cosmopolitan πριν σφουγγαρίσει και την έπιαναν τα επαναστατικά της, γι’αυτό τα έλεγε αυτά. Μετά με αγάπαγε.

Bio-χλαπάτσα 

Βασισμένο στην θεωρία του μενίρ που υπάρχει αλλά κανείς δεν έμαθε γιατί .Ένας ζελές που υποτίθεται ήταν παιχνίδι χωρίς να υπάρχει λόγος να υπάρχει, αφού δεν υπήρχαν κανόνες και τρόποι παιχνιδιού, απλά το είχες στα χεριά σου και το ζούλαγες .Η αγοραστική ηλιθιότητα της ηλικίας μου εφερνε στην μάνα μου τέτοια νευρα που ο ψιλικατζής ήξερε πρώτες βοήθειες μην τυχόν της γυρίσει η γλώσσα από τα νεύρα της.


Οι γιορτές 

Σε εκείνες τις γιορτές στα early 90’s που οι μανάδες μας φόραγαν μπλούζες με βάτες που ήταν στενές στην μέση και ανοιχτές προς τα πάνω  σαν μπλούζες του αμερικάνικου ράγκμπι ενώ το  ύφασμα ήταν σατέν και έμοιαζε συνήθως με το συνθετικό εμπριμέ ύφασμα του καναπέ .Οι παντρεμένες  με περμανάντ η χωρίς , είχαν την υποχρέωση να πάνε στον μπουφέ για να ταΐσουν τους άντρες τους φωνάζοντας σαν κλώσες  ένα-ένα τα φαγιά  και στο «βάλε» έβαζαν. Αν υπήρχε καμιά που έλεγε «εσύ χεριά δεν έχεις» πεταγόταν μια ανακατώστρα γριά και της έλεγε «στον άντρα σου δεν θα βάλεις;» μπροστά στον κόσμο  ώστε να του βάλει υπό την πίεση των συγγενών .Οι παλιοί άντρες είχαν δουλέψει καλά την χειραγώγηση των γυναικώνε και εμείς ήρθαμε με τις δάφνες του εκσυγχρονισμού και τα καταστρέψαμε όλα.
Οι πατεράδες από την άλλη , όταν άραζαν στον καναπέ σταυροπόδι σήκωναν  το τσάκιση παντζάκι σχεδόν μέχρι την γάμπα για να φαίνεται αυτή η γελοία καφέ η λαδί κάλτσα με λεπτομέρειες  τους δυο η τρεις κόκκινους  ρόμβους  κουνώντας ρυθμικά τους αστράγαλους με το σκαρπίνι. Συζήταγαν πολύ cool όλο το βράδυ μέχρι που έπιαναν τα πολιτικά και γινόντουσαν κώλος .

 Παπανδρέου

Μεγαλωμένος στο πριγκιπάτο της οικοδομής ο πατέρας μου, με σπουδές στο γαρμπίλι   από μέντορες του σαβουαρ βιβρ και των λεπτεπίλεπτων τρόπων, χειριζόταν την γλωσσά προσαρμόζοντας την ανάλογα την περίσταση της τάξης του ,σε σχέση με την πλέμπα. Όμως αυτός ο ευγενής άνθρωπος  όταν έβλεπε τον  «Αντρέα»  τον γνωστό και ως λαοπλάνο  στην τηλεόραση  ξύπναγε μέσα του ο Κατσούλας και ο Δημητροκάλης  κατεβάζοντας τέτοια χριστοπαναγία που οι Mayhem έμοιαζαν σαν μπάντα χριστιανικού Ροκ .Όταν τον έβλεπε όμως ,και είχε όρεξη για χαβαλέ φώναζε «Πες τα πρόεδρε ,Τσοβόλα δωσ’τα όλα, είσαι και θα είσαι ο πρωθυπουργός ». Μέχρι να φτάσω τα 7 τον πατερά μου τον είχα περάσει για παρανοϊκό.

Ηλεκτρονικά Vs Μπάλα

Επειδή πολλά έχουν ακουστεί για την υπεργαματοσύνη  των ηλεκτρονικών παιχνιδιών και ότι τα παιδιά είναι λογικό που λιώνουν μέσα στο σπίτι επειδή είναι «απίστευτα». Υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν σημάδια στα γόνατα ,που δεν έχουν παίξει κυνηγητό με τα ποδήλατα ,που δεν έχουν παίξει μπάλα στο σχολειό ενώ το σχολειό είναι κλειστό και μετά να παίξουν μάπες με αυτούς που παίζανε μαζί επειδή έχασαν .Η παπάρα από geeks σαν τον Μιχαλάκη ότι τα ηλεκτρονικά είναι τόσο γαμάτα για να μην βγεις  έξω, είναι τουλάχιστον άτοπη, γιατί σκεφτείτε ότι στην εποχή μου όταν βγήκε το play station που έπαιζε με cd εμείς το κοιτάγαμε όπως οι πρωτόγονοι την φωτιά αφού  τα γραφικά ήταν εξωπραγματικά για την εποχή τους. Αλλά πάντα υπήρχε ένας που έλεγε «ρε μαλάκες βαριέμαι δεν πάμε για κανά διπλάκι;» και το λιώναμε στην μπάλα .Μετά αναρωτιόμαστε γιατί τα σημερινά παιδιά παθαίνουν άσθμα άμα ανέβουν μια σκάλα. Ποια σκάλα ,εδώ γυρνάνε η πάνε στο σχολείο και κουβαλάει η μάνα τους την τσάντα..

Οι δυο φίλες 

Ήμουν πρώτη δημοτικού και μου αρέσουν δυο κορίτσια το ίδιο .Ήταν της γνωστής συνομοταξίας γνωστού προστατευόμενου είδους μουνάρας-μουνάρας. Μου έριχναν τουλάχιστον 4 χρόνια και παρόλο που η μια μου άρεσε περισσότερο, αν με έβαζαν να διαλέξω θα  έγραφα ραβασάκι με ερωτόλογα και στις δυο. Μια μέρα βρέθηκα μπροστά τους μετά το σχολείο όπου με έπιασαν στο ψηστήρι ότι είμαι πολύ όμορφος και ότι αύριο να περιμένω στο πάρκο κατά τις 7 να περάσουν από το πάρκο να τα πούμε. Μπήκα στο μπάνιο χωρίς να με τραβάει η μάνα μου από τα πόδια ,έκοψα τα νύχια μου και ευτυχώς  που είχα  μάθει την ώρα μια βδομάδα  πριν ,ώστε να μην χρειαστώ βοήθεια για το ραντεβού μου. Πέρασαν οι ώρες  με άγχος ,και με παιδική αφέλεια στήθηκα στο παράθυρο για να δω ποτέ θα έρθουν να βγω να κάνω την εντύπωση παρόλο που είχα κλάσει μέντες από την αγωνία .Εννοείτε ότι δεν πέρασαν ποτέ και ας έκατσα ως τις 8 με την γεύση της απογοήτευσης να γεμίζει το παιδικό μου στόμα .Ξέσπασα στο Α2 με φτυσιές για να ξεχάσω και ζήτησα στον πατέρα να παίζει μόνο Ελένη Δήμου  στο αμάξι γιατί είχα νταλκάδες. Ήπια αυτό το πικρό ποτήρι κακάο και δεν ξανακοίταξα πίσω.

Είχα να τις δω παραπάνω από 10 χρόνια και τις είδα μέσα σε μια εβδομάδα την κάθε μια ξεχωριστά. Αυτή που μου άρεσε παρέμεινε το ίδιο όμορφη και η άλλη τελείως παντρεμένη .Είναι τυχερές που δεν με θυμούνται και δεν κάνουν παρέα πια γιατί θα ήμουν ο λόγος που θα χάλαγε μια φιλία .Δεν θα ήταν ικανές να σταματήσουν αυτό το γοητευτικό τέρας που οι ίδιες δημιούργησαν.